به گزارش سرزمین من ایران به نقل از خبرنگارا،ن جوان گاهی طوری به نماز میایستیم که انگار خداوند به این نشست و برخاستهای عجلهای و حواس پرت ما احتیاجی دارد! از همان لحظه که نجوای اذان به گوشمان میرسد گاهی انگار که فقط میرویم تا رفع تکلیف کرده باشیم و اصلا انگار نه انگار که در حال صحبت با خالق خود هستیم. نمازهایمان را به سرعت میخوانیم، چرا که معتقدیم باید برویم و به کار و زندگیمان برسیم، اما کمتر حواسمان هست کلید تمام قفلهای بیکلید کار و زندگیمان دست خدایی ست که گاهی برای حتی چند ثانیه صحبت با او وقت نداریم.
بر اساس یک حدیث قدسی، هنگامی که بنده نمازش را به اتمام میرساند؛ خداوند منتظر است تا بنده با او صحبت کند و هرآنچه میخواهد را از او طلب کند و در اصلاح دعا بخواند؛ اما انسان غافل به سرعت نمازش را به اتمام میرساند و به دویدنهای بیهوده به دنبال دنیا باز میگردد تا مبادا از صف غافلان از خدا و طالبان دنیای فانی عقب بماند.